نمیدونم.

بسم الله مهربون :)

دلم یه آدم امن میخواد که بتونم درمورد قراردادهای کاری جدیدم باهاش حرف بزنم و ازش مشورت بگیرم و همچین کسی رو هم ندارم. بنا به دلایل زیادی دلم نمیخواد با خانواده ی خودم حرف بزنم، حتی با داداشم. دلم یه نفر رو میخواد که حرف هاش دلسوزانه و بر اساس مصلحت من نباشه. واقع گرایانه بهم مشورت بده.

این روزا نمیدونم دارم تصمیم های درستی میگیرم یا نه. نمیدونم این قراردادها خوبه یا نه، هرجوری فکر میکنم میبینم زحمت اصلی با منه ولی خیلی از پولی که درمیارم رو دو دستی تقدیم اونا میکنم. نمیدونم واقعا. امروز انقدر فکر کردم که خسته شدم. تهش به خودم گفتم تجربه ست دیگه. نهایتا میفهمی اشتباه کردی و میشه درس عبرتت برای تصمیم های آینده.