آخرین مطالب
امکانات وب
بسم الله مهربون :)
بگذار شعر بگویم کمی آرام شوم
من تو را جار زنم شاعر بد نام شوم
بگذار شهر بفهمد که تو را میخواهم
من از آن لحظه که درگیر تو ام گمراهم
من هنوزم که هنوز است کمی میترسم
از ته کوچه ی بن بست کمی میترسم
ترسم این است نخواهی من و تو ما بشویم
یا که دل بسته ترین آدم دنیا بشویم
ترسم این است ندانسته مرا پس بزنی
تو نمیدانی که نزدیک تر از من به منی
تو نمیدانی اگر غم بخوری میمیرم
از من خانه خراب دل بِبُری میمیرم
نکند فاجعه ی قرن به نامت بخورد
جز من مپسند کسی به کامت بخورد
نکند لمس کند دست تو را دست کسی
جز من مپسند به مرد دیگر برسی
سهمِ من و تو خوشی دنیاست نکن
با گرگ صفتان نشست و بر خواست نکن
بی تو هر لحظه مرا میکشد ای یار غریب
کاش میشد که رهایم کنی از ترسی عجیب
کاش بین منو تو فاصله ها کمتر بود
و اگر بود چقد حال دلم بهتر بود
لختی با من بنشین مونس احوالم باش
به کسی تکیه ندادم تو کمک حالم باش
محض دیدار تو با هر کس نا کس ساختم
قول آغوش تو را باز به دل انداختم
تو نبودی که ببینی ، در خودم پوسیدم
چند بار تو نه، عکس تو را بوسیدم
به گمانم که مرا عشق گرفتار کند
همه را غیر تو و بودنت انکار کند
من تو را دیدمو چشم از کس دیگر بستم
جا بزن، مقلطه کن،من سر عهدم هستم
جا بزن، رد شو از این گردنه ی حیرانی
مثل مبهم ترین مسئله ها میمانی
نه محال است بمانی نه محال است بروی
ترس دارم که نهایت سمت بن بست بروی
من جهانم قبل تو برزخ فردای تو بود
آن همه غم سببش دوری دنیای تو بود
نکند فکر کنی دوری تو بخت من است
سایه ی بودن تو خاطره ی تخت من است
قول دادم بروی عشق بمیرد در من
نطفه ای از بیخیالی جان بگیرد در من
عهد کردم به کسی دست داری نکنم
با خیالات خودم مسئله سازی نکنم
بی خیالت بشم تا تو خیالم بکنی
یا قبولم بکنی یا که محالم بکنی
+نمیتونم چطور بگم چقد این شعرو دوست دارم و حتی نمیدونم روزانه چند بار بلند بلند برای خودم میخونمش !